چوپاني گله را به صحرا برد به درخت گردوي تنومندي رسيد.

 
از آن بالا رفت و به چيدن گردو مشغول شد كه

 ناگهان گردباد سختي در گرفت،

 
خواست فرود آيد، ترسيد. باد شاخه اي را كه چوپان روي آن

 بود به اين طرف و آن طرف مي برد.

 
ديد نزديك است كه بيفتد و دست و پايش بشكند. 

در حال مستاصل شد...

 
از دور بقعه امامزاده اي را ديد و گفت:

 
اي امام زاده گله ام نذر تو، از درخت سالم پايين

 بيايم. 
قدري باد ساكت شد و چوپان به شاخه قوي تري دست زد و جاي

 پايي پيدا كرده و خود را محكم گرفت.

 
گفت: 
اي امام زاده خدا راضي نمي شود كه زن و بچه من بيچاره

 از تنگي و خواري بميرند و تو همه گله را صاحب شوي.

 
نصف گله را به تو مي دهم و نصفي هم براي خودم...

 
قدري پايين تر آمد.

 
وقتي كه نزديك تنه درخت رسيد گفت:

 
اي امام زاده نصف گله را چطور نگهداري مي كني؟

 
آنهار ا خودم نگهداري مي كنم در عوض كشك و پشم نصف گله

 را به تو مي دم.

 
وقتي كمي پايين تر آمد گفت:

 
بالاخره چوپان هم كه بي مزد نمي شود كشكش مال تو، پشمش

 مال من به عنوان دستمزد.

 
وقتي باقي تنه را سُرخورد و پايش به زمين رسيد نگاهي به

 گنبد امامزاده انداخت و گفت: